De reis van 2019 is begonnen. Vorig jaar de Swinde achter
gelaten in Borka Brygga, zo’n 300 kilometer boven Stockholm. Een leuke
verenigingshaven waar ik lid van ben. Moest ook want ander mag je er niet op
het terrein overwinteren. 8 Maanden het schip niet gezien dus best een beetje
gespannen over hoe ik het weer zou aantreffen. Samen met Ben op 8 mei door
Francis vroeg naar Schiphol gebracht. Een voorspoedige maar lange reis. Voor
het laatste stukje stond Gunter, de havenmeester, voor ons klaar. Om drie
kilometer te lopen met al onze bepakking zagen we niet zitten. |
| Gunter links op de foto. |
Gunter is 70 jaar, Duitser en elke dag op de haven te vinden
en samen met een paar even oude knakkers regelt hij alles. (Nadat ze in het
havenkantoortje met koffie de wereld hebben besproken.) Gunter heeft lang geleden een Zweeds meisje
zwanger gemaakt, is daarmee getrouwd en woont nu 45 jaar in Zweden. Ik leen
zijn privé bok waar de Swinde op staat en maak regelmatig gebruik van zijn
diensten en advies. Zonder Gunter zou het allemaal een stuk minder makkelijk
zijn.
Eerst nog even met Gunter electriciteit en een trapje
geregeld. En toen inspectie. Het teakdek was mijn eerste zorg. Het gebied van
Borka kent hele lange periodes waar het afwisselend vriest en dooit. Slecht
voor je dek. Alle schepen zijn hier in de winter afgedekt. Gunter had me
gewaarschuwd. Maar mijn winterdek lag in Nederland. Deze keer één deel
meegenomen als handbagage en het tweede deel van 25 kilo via de post verstuurd
naar Gunter’s thuis adres. Het teakdek zag er prima uit en had de winter goed
doorstaan. Vocht binnen was mijn tweede zorg. In 8 maanden kan het best ergens
gaan lekken zeker bij regelmatig en soms strenge vorst. Niets van dat al, een
hele opluchting. Helemaal happy dus.
De twee dagen voor het te water gaan was het stevig
doorwerken. Schoonmaken, poetsen, voorbereiden en een paar kleine reparaties.
Er voor gekozen samen met de vereniging te water te gaan. Gezellig, nog niet
eerder zoveel activiteit op de haven gezien, het halve dorp was aanwezig
inclusief kinderen en huisdieren. Dag daarna de mast er op en gestart met
optuigen. Ondertussen alle systemen gestart en getest. Na 5 dagen staat de mast
er weer op, is het schip getuigt, diesel, water en proviand aan boord en zijn we klaar voor vertrek. De enige
serieuze storing was een temperatuur alarm van de motor. In eerste instantie
lucht in de wierpot en vervolgens een hardnekkig koelwater probleem wat ons
dagen heeft bezig gehouden voordat we het helemaal opgelost hadden. Het bleek
dat door de werf verkeerde slangen gemonteerd waren. Zagen er prachtig nieuw
uit van buiten, van binnenin volledig verrot. Gelukkig konden we wel varen en
de reis de reis beginnen.
Een reis op 3 niveaus zeg ik altijd.
De letterlijke zeiltocht; varend met het schip naar onbekende
wateren en kusten. Ik kijk ontzettend uit naar het traject wat voor me ligt. De
start ligt op twee derde van de Zweedse oostkust. Eerst naar het noordelijkste
puntje van de Botnische zee. Zal daar met de zonnewende te zijn en het feest
mee vieren. Ben daar dan twee weken alleen en heb alle tijd. Van plan een auto
te huren en nog verder naar het noorden te trekken. De midzomernachtzon te
beleven en te fotograferen. Dan keert de boeg zuidwaarts lang de Finse westkust
naar beneden. Moet net zo mooi zijn als de Zweedse kust. De Zweden geven er een
beetje op af. Allemaal rotsen zeggen ze. Alsof ze hier wat anders hebben.
Misschien kan het nog erger, we gaan het zien. Ook Finland heeft ‘hoge kusten’
en een van de mooiste en grootste scheren gebieden van de wereld. Ik heb geen
haast en de Finse kust is een heel stuk korter. Als het vlotjes verloopt is er alle
tijd om ook de Finse Zuidkust en Helsinki te bezoeken. En mogelijk zelfs een
oversteek naar Estland en Tallinn. De winterplek wordt weer mijn Zweedse
thuishaven, Borka Brygga. De tocht daar naar toe verloopt via Åland, een Finse
eilandengroep in de Archipelzee, aan de monding van de Botnische Golf,
halverwege Zweden en Finland met verregaande autonomie. Zeg maar een interessant
toetje aan het eind van de reis. Zweden bevalt me uitstekend. Leuke, en tegen
alle verhalen in, hele toegankelijke mensen, een prachtig vaargebied, eindeloos
veel eilandjes, leuke plaatsjes en heel veel ruimte en rust. De Finse kust is een
soort van spiegelbeeld van de Zweedse en toch ook weer anders. En de Finnen
schijnen het meest gelukkige volk van de wereld te zijn. Niet zo gek dus dat ik
uitkijk naar wat er voor me ligt.
En dan is er de reis met de medereizigers. Sommigen zijn
vorige jaar of het jaar daarvoor al mee geweest; Ben, Gerbrand, Machiel, Thea, Marvin
en Baldwin. En voor het eerst komen; Rob, Miek, Cindy, Paul en Cees. Ook daar
kijk ik naar uit, allemaal mensen die mij dierbaar zijn. Je leert elkaar op een
andere manier kennen dan thuis bij een kopje koffie. Een dag op het water en
dobberend voor anker levert hele andere gesprekken op. Een schip is een soort snelkookpan, het is
intensief samen zijn op een kleine ruimte. En dan het is handig om een vorm te
vinden waarbinnen je elkaar ook ruimte kunt geven.
Met elke wisseling van medereiziger veranderd de sfeer en
ritmiek aan boord. Soms is dat even zoeken, vaak gaat dat ongemerkt. En je moet
ook samenwerken bij de handeling van de boot. Voor mij is het een dubbelrol van
vriend en kapitein. Voor 99.9% is het een democratie aan boord en een enkele
keer een hiërarchie. Ik moest daar her
eerste jaar mijn weg in vinden, nu gaat dat veel gemakkelijker. Ben ook veel vertrouwder
met het schip.
En als laatste de reis in mijzelf. Zoals Gandalf tegen Bilbo
zei, van een reis komt je nooit als dezelfde persoon terug. De afgelopen twee
jaar heb ik dat gemerkt, was ook de opzet en het heeft me goed gedaan. Ben
benieuwd hoe dat dit jaar verloopt. Went het om zo lang weg te zijn? Is na twee
keer het effect uitgewerkt? Ik ga het
meemaken. Ben nog nooit zo lang weggeweest. 5 Maanden rondtrekken en zeilen op
de Baltic, de natuur, de weidsheid, de rust, de ontmoeting met mensen onderweg en
het intensief optrekken met mijn vrienden en familie, wat wil een mens nog meer?
