Thea mee op de Baltische zee | 3 - 9 augustus 2019 | Krookka -> Turku 150 Mijl

31 juli Vliegen naar Helsinki

Geen ruimbagage geboekt. Het was proppen in de kleine rugzak met draagstel omdat ik voor het varen met Bob ook een paar dagen ga lopen met Machiel. De al ingepakte mok moest weer uitgepakt en volgepropt met sokken en onderbroeken. Laagjes was het kledingadvies vanwege de kou, dat trok ik wegens ruimtegebrek  grotendeels aan, wat best warm was. Op Schiphol werd ik bijna tot op het bot gefouilleerd, onder mn BH-band, overal, rugzak 2 x door de scanner. Wat zochten ze? Die mok? 

Reizen als bijna dove is geen makkie, Fins kun je niet lezen, Engels spreken ze wel maar met accent en omgevingsgeluid op het vliegveld en op straat versta ik het antwoord niet. Een goede voorbereiding is het halve werk wat Machiel , heel lief, grotendeels voor zijn rekening nam. Kaartjes voor de trein en metro vooraf geboekt. Ruime overstaptijd gepland. Da

t geeft rust en waar handig in- en uitstapplekken op Google-Earth verkend.

Met Machiel vanuit een hotel in Tampere met een huurauto twee natuurgebieden bezocht en prachtige, soms heel ruige, stukken gelopen. Een aanbeveling voor wie van lopen, natuur en rust houdt . Heerlijk zo met mn zoon op pad maar daar gaat het hier verder niet over.

Het was een puzzel hoe ik op een zaterdag  in de haven in Krookka kon komen. De bus, met overstap kwam er tot zo’n 10 km vandaan. Bob zou me komen halen met een taxi en voor de zekerheid moest ik me vindbaar maken via google-maps, big brother is watching you.  Ik stapte uit in de middle-of nowere, draaide me om en er staat ineens een rode auto naast me waarin een vent met zonnebril me breed grijnzend aankijkt; Bob. Een snelle begroeting, de meter tikt en op naar de haven. Mooi plekje en gelijk genoten van een uitgebreid visbuffet in het bijna lege restaurant. 

Opvallend was een bouwsel wat aangaf wat ‘de reizende rotsen’ inhield. Het bovenste latje is de stand van het water tov het land in 1300, de onderste in 1900. Ieder jaar komt de kust verder omhoog na de enorme druk in de ijstijd en nog steeds. Wij kennen alleen de strijd tegen het opkomende water en indalende land. Onvoorstelbaar dit maar het gaat onderwater ook door dus de diepte is hier en daar een aardig probleem met de flinke kiel van de Swinde.

In de 5 dagen dat ik mee zal varen proberen we in Turku te komen omdat vertrek daar het handigst is. Een flink stuk, dus de eerste dag staat al 50 mijl in de planning naar Luvia. Prima weer maar koude N-wind, ongunstig om vaart te maken dus deels alleen motor en motorsail. In Luvia heb ik voor het eerst een bol aan de haak geslagen. Op het terras uit de wind en in de zon een lekker ijsje gescoord en ’s avonds ouderwets aardappels, spruiten en gehakt. Heerlijk na de kou van die dag.

De volgende dag staan er wel 60 mijl in de planning. Bijtijds op. Ochtendmist met een prachtig zonnetje erbij. Uitvarend, scharrelend tussen de eilanden en rotsen naar open zee, bleek de mist toch wel zeer aanwezig. Turen naar een boei die ergens zou moeten zijn. Ineens zagen we een heel eigenaardig fascinerend verschijnsel. Een soort mistboog met aan begin en eind wat regenboogkleuren, ontstaan door de zon achter ons, weerkaatst op het water. Nog nooit gezien.  Het turen erin naar een boei werkte gewoon hallucinerend, ik zag boeien  en ineens niet die er soms wel waren en soms niet.  Op het open water trok de mist geleidelijk op. Voelde als op wintersport, alles aan, koude wind en insmeren tegen de felle zon.  Flink doorgekacheld.  Van verre zagen we ons doel, Isokari. Een eiland met pilots ( gidsen) een eind buiten de kust met de vele eilandjes. Gespannen of er een plekje zou zijn want na die lange tocht was doorvaren geen optie, te laat, te moe, te rillerig.  Het lukte.

Prachtig eiland, Isokari.  Met een haventoilet met uit- en inzicht. Beiden hebben we er rondgedwaald,. Volop genoten van de rust, mooie begroeiing, en aparte sfeer. Zwarte meerkoeten  visten rond de boot en aten hun vangst op de rotsen, onhandig flappend met hun rode poten.  Veel foto’s gemaakt.

Eigenlijk jammer om alweer weg te gaan maar er is regen en onweer voorspeld en we moeten nog een eind. Die voorspelde werd bijgesteld en het werd prachtig weer, nog lekker gezeild. De volgende dagen  zagen we wel wat voorspeld was. Soms reuze spannend als je donkergrijze wolkenmassa’s boven zee zag verschijnen, vaak pakten de wolken samen boven land, hier en daar een flits. Wij hielden wij het zo goed als droog.  Richting Turku  zag je meer bebouwing, overal zomer huisjes op de eilanden soms bizar tegen de rotsen aangeplakt en dichter bij Turku grote gekleurde houten panden met aan het water een soort miniversie, als botenhuis of sauna. Na het aanleggen barste de buien los.

En dan lig je ineens in een drukke haven in de stad en moet ik weer afscheid nemen. Van het mooie Finland waar ik 46 jr niet geweest was, het water, het  varen en Bob. We hebben veel met elkaar gesproken.  Beiden zijn we de afgelopen jaren veranderd. Bob wordt steeds relaxter, socialer  en opener naar andere mensen. Zegt verbaasd, ‘mensen spreken me gewoon eerder aan’.  Dat straalt hij uit, zo mooi om te zien. Gewoon op iedereen afstappen, voor het leuke en misschien hebben ze advies. Ik ben het omgekeerde gaan doen omdat gesprekken vaak enorm vermoeiend zijn en kijk eerder weg. Beiden denken we na over hoe we verder willen. Bob omdat hij steeds losser komt te staan van het leven in Bilthoven en contacten daar. Verder zeilen, meer vastigheid in Nederland zoeken en hoe en waar en met wat, vrijwilligerswerk? Voor mij ligt er al veel vast maar komend jaar stopt ergens mijn werk en misschien hoor ik met een CI weer veel beter. Wat doe ik dan met mijn tijd en energie? Heerlijk om er samen over te bomen, dat zetten we deze winter zeker voort.

Traject;

     Krokka -> Laitakari (prachtig eilandje, echt de moeite waard) 40 Mijl
     Laitakari -> Isokari 55 Mijl
     Isokari -> Norrby   27 Mijl
     Norrby -> Turku    23 Mijl
    

Isokari

Isokari

Isokari

Teakdek - reparatie en onderhoud

‘Hoe mol je professioneel een teak dek’ is verreweg de meest gelezen blog op deze site. Hopelijk om te voorkomen en niet om het ook te doen. Nu het verhaal over het herstel. Het dek was mishandeld met ontweringswater waardoor er 6 mm teak verdwenen was. Gelukkig was het oorspronkelijk 12 mm en herstel mogelijk.

Het teak is bij de bouw met epoxylijm op het dek aangebracht en met schroeven vastgezet. Van veel schroeven waren de  teak afdek proppen weg en ook een deel van de rubbers was weggesleten. De verdwenen rubbers zijn geen mooi gezicht maar kunnen geen kwaad. Door de epoxylijm kan tussen de teakdelen geen lekkage ontstaan.

De verdwenen proppen zijn wel een probleem. Deze dichten de schroeven af tegen indringend vocht. De schroeven zijn door het dek de gebo
ord en sluiten redelijk af maar zijn niet absoluut waterdicht. Waar de proppen verdwenen waren bleef telkens rond de schroefkop water staan wat in het hout trok met alle risico van dien. 

De behandeling van het aangetaste teak en het onderhoud wordt onderaan dit blog beschreven.

Dar waar de proppen helemaal weg waren konden de oude schroeven er zo uitgedraaid worden. Veel proppen waren slechts gedeeltelijk weg en moesten verder verwijderd worden. Om te voorkomen dat er stukjes van teakdek uitbraken beste het beste om met een kleine scherpe schroevendraaier de prop net binnen de rand in te tikken en dan voorzichtig uit te steken. De schroefkoppen zaten ook vaak nog vol lijm die er uitgepeuterd moet worden, en monnikenwerkje

Daarna werd het simpeler. 

Althans nadat er een oplossing gevonden was voor het uitboren. Rechtstreeks met een 10mm boor ging niet. Te onnauwkeurig en teveel kans op het uitbreken van het dek. Een opzetverzinkboor met aanslag werkte uitstekend. Ze zijn legio te koop het is alleen even zoeken om er een te vinden met een boor die dun genoeg is en een verzinkboor van 10 mm. Geen idee meer waar ik de mijne vandaan heb. Het boortje van 3mm en heb ik afgeslepen waardoor het niet te diep in het dek komt. Het boortje lijnt de verzinkboor keurig uit en zo kan heel precies het oude gat dieper gemaakt worden.  De nieuwe schroeven zijn platkoppen en 4 bij 25 mm en hebben voldoende grip in het onderliggend dek. Ik verzink het gat zo diep dat er boven de schroefkop 2,5 tot 3 mm overblijft. Dat is  diep genoeg om te kunnen afdoppen.

De stappen zijn eenvoudig.

1.      Schroeven, proppen en gaten ontvetten met aceton,

2.      Het schroefgat vullen met lijm,

3.      Schroef aanbrengen, niet te hard aandraaien, vast is vast genoeg,

4.      Lijm op schroefkop en de randen van het gat aanbrengen,

5.      Houten prop inslaan en de lijm een dag laten uitharden

6.      Uitstekende dop verwijderen, opties hiervoor zijn;

a.      Zijn het er heel veel en is er de ruimte dan werkt een elektrische schaaf die zo ondiep is ingesteld dat die net niet uitsteekt heel snel.

b.      Ik heb een multitool gebruikt met plat zaagblad. Die komt ook in kleinere hoekjes.

c.      Met een beitel wegsteken gaat ook, duurt alleen iets langer.

7.      Licht naschuren.

Als lijm heb ik Bison woodmax contruction gebruikt.

Nooit met een hogedrukspuit

Behandeling en onderhoud teakdek

De eerste prioriteit was om de restanten van het ontweringswater ofwel oxaalzuur te verwijderen of te neutraliseren. Het oxaalzuur verteerd het teak en vreet het steeds verder weg. Na zoeken en navragen heb ik het dek meerdere malen met een soda oplossing schoongemaakt. Een onbekende eigenschap van natriumbicarbonaat - beter bekend als soda – is dat het zuren neutraliseert waarbij onschadelijke bijproducten, zoals zout en koolstofdioxide, ontstaan.

Onderhoud hierna is simpel. Vergeet alle middeltjes. Er zitten vast goede tussen maar waarom geld uitgeven als het ook met gewoon zout kan. Als de vervuiling erger is kan een oplossing van soda met groene zeep gebruikt worden.

Gebruik zachte borstels en werk zoveel mogelijk met de draad van het hout mee. Bij een erg vervuild dek gebruik ik rubber borstels.

Deze borstel kunnen nooit tussen de nerven komen en daardoor met veel krach op het dek geduwd worden om het schoon te maken.

Met Miek | 11 tot 22 juli 2019 | Kokkola -> Vaasa 150 mijl

Mijn reis op de Swinde van 11 juli tot 22 juli.

Het was lang geleden dat ik had gezeild. En dat was ook nog eens in de Turkse wateren. Nu dus iets heel anders.  Noordelijker dan Terschelling was ik nog nooit geweest. Maar na de foto’s van Bob vorig jaar, van zijn zeiltocht langs de Zweedse kust, durfde ik het wel aan. Na een prima vlucht kwam ik aan op het vliegveld in Helsinki. Het viel mij direct op hoeveel rustiger het daar is in vergelijking met  menig Mediterraan vliegveld.  Ook de reis per trein verliep prima. Wel wat lang. Het uitzicht  bestond met name uit berkenbomen met zo nu en dat een weiland of meer.

En dan eindelijk was daar Kokkola.  Een klein stationnetje. En daar was ook Bob. Fijn om hem weer te zien na een lange tijd. In de taxi naar de haven. Mijn eerste kennismaking met de Swinde. Zij lag er prachtig bij met een mooie zonsondergang op de achtergrond.  Omdat ik nogal claustrofobisch ben, leek mij het slapen in de hut wel wat benauwend. Maar toen ik zag dat er aan alle kanten raampjes zaten, was ik gerustgesteld. Behalve de eerste nacht waarin ik niet zo best heb geslapen, heb ik de rest van de dagen enorm veel geslapen. Het was ook wel een hectisch afgelopen half jaar. De volgende morgen zijn we naar Tangar gegaan. Een klein stukje gezeild om even weer een beetje te wennen. Tangar is een klein eilandje.  Er vaart een kleine ferry naartoe. Speciaal voor dagjesmensen. Het was er voor Finse begrippen best druk.  We hadden een prachtige plek. Lekker beschut. De zon scheen. Prima! Bob heeft  een lekkere Griekse salade gemaakt met worstjes. We hebben  over het eiland gewandeld.  Dat was snel gepiept.

De volgende dag zijn we eerder dan eerst gepland vertrokken naar Jakobstad. Het zou harder gaan waaien in de loop van de dag. Redelijk voor de wind. Door de golven gingen we wel een klein beetje rollen. Omdat ik nog niet helemaal was ingeslingerd, werd ik wel een beetje misselijk. Maar dat mocht de pret niet drukken.  Vlak voor Jacostad zagen we al heel veel vlaggetjes en witte ballen. Vissersnetten die heel ver in zee stonden.  We zijn er zelfs over heen gevaren. Gelukkig geen netten meegesleept.  Een groot stuk hebben we ook op de motor gedaan. De wind trok aan en de toegang naar Jacobstad  was niet heel erg breed en vol rotsen. In Jacobstad was een mooie jachthaven. Met sauna. Waar we na veel navraag uiteindelijk prima gebruik van hebben gemaakt. De volgende dag zijn we naar Jacobstad gelopen. Omdat het zondag was, was het er aardig stil. We hebben daar weer inkopen gedaan.  En naar het museum geweest. Bij het museum werd er ook gereperteerd voor ee toneelstuk. Een van de spelers kwam even met ons praten en had weer goede informatie voor het vervolg van de reis.

Oude brug, niet meer nodig omdat het land 1 cm per jaar stijgt.

Op maandag zijn we naar Kummelskaret gevaren. Het was koud en het regende af en toe.
Gelukkig was er een leuke houtgestookte sauna, die voor ons werd aangestoken door de beheerster. Het was een mooi eiland. Vol rotsen die per jaar 8 mm groeien. Dat  werd  zichtbaar gemaakt dmv foto’s die genomen waren vanaf 1945. Opmerkelijk fenomeen.  We hebben daar een dag extra gelegen omdat het te hard waaide. Bob is de kuip gaan schoonmaken met een speciaal schuurspul en ik heb binnen “Miep Kraak “uitgehangen.
Windstil waardoor de zee heel diepgrijs werd. Ook weer mooi. Prachtige luchten. Om naar de steiger van het eiland te komen was een spannende exercitie. Klopt de kaart, klopt de betonning. Er waren plekken van nog geen 80cm diep. Maar het ging goed. Een prima steiger, maar wel aanleggen met een achterlijn en de voorkant aan de steiger.  En daar ben ik van de voorplecht af gegleden. Blauwe plekken en een deuk in mijn zelfvertrouwen. Wordt ik echt te oud voor dit soort capriolen?

De volgende dag scheen de er een waterig zonnetje.  Op naar een eiland het meest westelijk van alle eilanden en dus het dichts bij Zweden.  Storsk ar.  En daar was echt helemaal niks. Maar daardoor niet minder leuk. Op weg naar dit eiland bleek de wc geen water meer aan te zuigen.  Bob in de rats, omdat de wc al meer problemen had veroorzaakt. Er bleek een klein visje in de leiding te zitten.  Hilarisch! Ik heb daar een prachtige wandeling gemaakt.
De volgende dag  kwam er opeens zeemist . Dat konden we prachtig zien aanrollen over zee. Een schipper van een bootje wat daar toeristen afleverde, zei dat het om 14.00 uur wel zou weg zijn. Also geschiede.

Wij op weg naar Klubbskat. Daar lagen we tussen de vissers. Op het terrein was een brouwerij.  We hebben  er  een paar biertjes gekocht. Vriendelijk jongen.  Zo langzamerhand kregen we wel behoefte aan een douche. Die was daar wel op het terrein. Maar het lukte niet om een deur open te krijgen. Heel frustrerend om naar een mooie douche te kijken en er niet in te kunnen.

Het vervolg van de reis had wel wat hoofdbrekens. Gaan we direct door naar Vaasa of gaan we toch nog naar een eiland. Voor het laatste gekozen. Ook  omdat er uit de gegeven informatie bleek dat we  diesel en inkopen konden doen. Na veel getuur over het water om alle rotsen te omzeilen,  kwamen we aan bij een plek die er in eerste instantie ontoegankelijk uitzag. Gelukkig lukte het Bob om de Swinde toch mooi aan te leggen. En er was een douche. Alle andere dingen waren er niet. Maar wel weer mooi gewandeld.

En toen naar Vaasa. Het weer werd steeds beter. Het werd steeds warmer. Korte broek en shirtje. Vaasa is echt wel een stad. Wel weer eens leuk na zo’n tijdje op onbewoonde eilanden te hebben gezeten. Mooie jachthaven De Nederlandse vlag werd gehezen.  Omdat wij er waren. Bob vertelde dat dat ook zo hoort. Nog nooit meegemaakt. We hebben even een klein stukje Wilhelmus gezongen.
In Vaasa nog een paar uur op het strand gelegen en gezwommen in de koude zee. Daar ook lekker gegeten. En toen was de vakantie voorbij.

Dank je Bob voor deze mooie reis en onvergetelijke ervaring.

Helsinki - waterkant

Een flink eind gewandeld vandaag en foto’s gemaakt. Ik had een beeld/sfeer in gedachten hoe ik de waterkant van Helsinki wou fotograferen in een andere voor mij lastiger stijl. Weg van het stilistische gulden snede concept. Daar zitten er nog wel een paar van tussen. De meeste hebben een andere aanpak om de compactheid, drukte en vriendelijkheid van deze stad weer te geven. Een leuke middag gehad.

Deze foto’s lenen zich niet zo goed voor het kleine beeldscherm van een mobiel.