De smaak van zeilen - Pien

Deze week heb ik de smaak van zeilen geproefd. Natuurlijk had ik heus wel eens op een zeilboot gezeten. Maar dat was meer dekzonnen op je veertiende. Wat wist ik toen van een rif zetten, rechts om een kardinaal draaien, de Genua hijsen, voor de wind zeilen en  Speed over Ground? Dit keer was het echt meedoen. Zo voelde het in ieder geval. Ik ging mezelf dan ook testen: ‘Als er nu werd besloten dat we het grootzeil gaan hijsen, zou ik dan weten wat ik moest doen?’ Of als me zou worden gevraagd welk type boei we passeerden, zou ik die zwart-gele paaltjes met de twee driehoekige borstels dan herkennen als noord-zuid-oost of west boei?

Ik voelde me simpelweg stoer. Spelend met de elementen, de wind en zon op het gezicht achter het stuurwiel. Met rode konen van de brandende zon op het dek of richting bakboord duiken om te vermijden dat je te water raakt.

Zelfs toen ik op één van de zes zeildagen in de mast in zou worden gehesen om bij de tweede zaling iets te fiksen en ik, een paniekaanval vermijdend, me net iets boven de eerste weer naar beneden liet zakken, voelde ik me nog best dapper. 

Deze zeilreis op de Swinde bestond gewoon uit een hele serie mooie gebeurtenissen en prachtige gevoelens. Eén met de natuur, als stoer lid van de bemanning na het aanleggen in de kuip aan de drank zitten, rondstarend en gezellig pratend door de sfeervolle Deense dorpjes lopen of met zijn vieren in de kajuit iets dieper spreken dan we tot nu toe gewend waren. Zo leidde het ‘vinden jullie ook dat we het heel gezellig hebben’ en de vraag ‘waar dat dan in zit’ tot een intens gesprek. Steeds wat dichter bij elkaar.

Ook de avond dat we in het pikdonker tussen twee Deense eilandjes voor anker lagen en zacht pratend naar de heldere hemel wezen was mooi. Met zijn vieren in de middle of nowhere. Riet, water en een heldere hemel. Ik weet vrijwel zeker dat ik nog nooit zoveel sterren bij elkaar heb gezien.

En dan heb ik het nog niet eens over het voor het eerst in Denemarken zijn. Wat een schoon, sfeervol land, met naar het lijkt alleen maar aardige mensen en -je hebt gelijk Bob- erg popperige huisjes met prachtig gedecoreerde deurtjes. Bijna alles klopte bij het beeld dat ik er vooraf van had: strak, sfeervol design, mooi ontworpen kleding, pittoreske vissersplaatsjes en restaurants met een heel basale en stoere inrichting. Een mix van stevig houten meubels en fijn vervaardigde tafellakens.

Ook viel op dat de dorpjes een bijzondere indeling hebben. Denen lijken volkomen vrij in waar ze een huis neerplanten. Ook onwennig was het op zee zijn, maar toch steeds land zien. Maar dat heb je natuurlijk met een land dat bestaat uit talloos veel eilandjes.

Dan weer het zeilen: mijn gedachten sprongen van ‘wat een watermassa, hoe weet je nu waar je moet zijn’ tot ‘ik snap het helemaal, geef het stuurwiel maar aan mij’.

Toen er een schip in de problemen was vond ik: als je het water opgaat – zeker als dat een zee is-  moet je wel heel goed snappen wat er gebeurt. Op andere momenten voelde het als pure psychologie. Dat ik niet direct zag hoe de knoop gelegd moet worden bijvoorbeeld. Of welke lijn waarvoor is. Ik vond het heel confronterend. Vaak ook was ik  overmoedig en dacht ik: ik snap echt wat hier gebeurt en hoe de wind de zeilen pakt. Simpel dat zeilen eigenlijk.  Alles opgeteld geldt: de smaak van zeilen proeft naar meer. 

Pien