Het leven op het schip

Voordat ik vertrok vroeg iemand me; “wat ga je dan de hele dag doen op die boot”. Het leek me echte een vraag voor iemand die het zeilen niet kent maar ook Bob vroeg zich ook af wat ik nou de hele dag deed. Ik vind het best lastig om aan te geven wat reizen en zeilen met me doet maar zal toch een poging wagen. Het eerste wat opvalt is dat het leven op een ander en vaak niet door mezelf maar door de natuur aangegeven tempo verloopt. Ik zeil zelf niet zo actief zoals zeilsporters doen. Ook veel minder actief dan Bob die altijd probeert om toch nog iets snelheid te winnen en een betere trim voor de zeilen te vinden. Voor mij is het reizen zelf de uitdaging, nieuwe omgevingen en mogelijk nieuwe uitdagingen. Ik probeer me voor te bereiden op wat komt maar kan ook meimerend voor me uit staren als ik me veilig voel en denk dat ik daarvoor de tijd heb. Het niet perse iets moeten doen is voor mij al heel waardevol en ervaar ik als een soort meditatie. Ik merk dat het kunnen ‘afschakelen’ me ook in staat stelt lange tochten te maken zonder dat ik vermoeid raak of me ga vervelen. Het afschakelen voelt voor mij niet als verloren tijd maar juist als waardevolle ervaring tijdens het reizen. Op het schip heb ik geen vaste grond onder de voeten en is alles in beweging. Dat Panta Rhei is voor mij boeiend maakt mijn gedachten vrij. Het leven op de boot is voor mij een loskomen van het gewone leven en de vrijheid ervaren om me open te stellen voor nieuwe indrukken. Eigenlijk lijkt het zeilen en reizen veel meer op het echte levenspad dat ik bewandel. Ook daar heb ik de regie niet altijd en wordt veel door omstandigheden bepaald.

Ben 1 juli 2017